دعاى صمیمى در گرفتارى هاى مسلمانان

یا ائمه ى ما ـ علیهم السّلام ـ درباره ى بلاهایى که در چنین وقت بر دو طرف(1) رخ مى دهد و سابقه ندارد، چیزى نفرموده اند؟! و از حوادثى که امروز اتّفاق مى افتد خبر نداده اند؟! آیا ممکن است از این که بنى العبّاس، کوفه را مى گیرند، خبر دهند(2) و از اوضاع امروز خبر ندهند؟! یقینا این گونه مطالب را اجمالاً بیان کرده اند. مگر مى شود نفرموده باشند که مردم در چنین وقتى چه کار کنند؟!
نمى گویم آن ها که مى جنگند چه و حکمشان چیست، بلکه مى گویم ما چه کار باید بکنیم؟ آیا به همان دعایى که مى کردیم و معلوم نبود صمیمى است، اکتفا کنیم، و یا در توسّلات و استمدادات به غیب، غیر از آن چه مى کردیم، بکنیم؟! زیرا بلایى که به این اندازه طولانى باشد، سابقه ندارد.

جنگ هاى جهانى که ایران و عراق در آن ها درگیر نبودند، این قدر طول نکشید. فشار آلمان بر انگلیس صحنه اى را پیش آورد که نوشتند: «از انگلستان دوازده هزار نفر تلف شد»، ولى به این اندازه طولانى نبود.
آیا اکنون(3) که یک مشت شیعه ـ که در میان آن ها علما و زنان و کودکان بى گناه که نه مَقرّى دارند و نه مفرّى(4) ـ گرفتارند، ما نباید با چشم گریان و دل شکسته از خدا بخواهیم که بلا را رفع کند؟! آیا درست است که ما راحت بنشینیم و نظاره گر باشیم و برادران و خواهران ایمانى ما در دست ظالمان گرفتار باشند؟! اگر ما امروز به آن ها رحم، و براى نجات آن ها دعا نکردیم و فردا مثل این بلاها بر ما نازل شد، دیگران هم بر ما رحم و دعا نمى کنند. آیا مى شود رییس و مولاى ما حضرت ولى عصر ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ محزون باشد، و ما خوشحال باشیم؟! او در اثر ابتلاى دوستان، گریان باشد و ما خندان و خوشحال باشیم، و در عین حال خود را تابع آن حضرت بدانیم؟!

1. شدّت بمباران و موشک باران شهرها از سوى دو طرف درگیر در جنگ عراق علیه ایران.
2. بحارالانوار، ج 34، ص 135؛ احتجاج، ج 1، ص 173؛ ارشاد، ج 1، ص 278.
3. زمان جنگ عراق علیه ایران.
4. مَقَرّ: قرارگاه؛ مَفَرّ: جاى گریز