دنیا دو روز است.
راحتى در آخرت است، «وَ النَّاسُ یَطْلُبُونَها فِى الدُّنْیا فَلا یَجِدُونَهُ.»(1)؛ (و مردم آن را در دنیا جست و
جو مى کنند و نمى یابند.) اگر خوشى ها و بدى ها یک جا دیده شود، مى بینیم که دنیا دو روز است: «أَلدَّهْرُ یَوْمانِ: یَوْمٌ لَکَ وَ یَوْمٌ عَلَیْکَ.»(2) روزگار دو روز است: روزى به نفع تو، و روزى بر ضرر تو. سروصدا و گریه ى اطرافیان نفعى به حال شخصى که در حال احتضار و جان کندن است ندارد، بلکه خلوت(3) و گفتن تهلیل «لا إِلهَ إِلاَّ اللّه » براى طرفین نافع است.(4)
شاید اگر مُحْتَضَر توجه داشته باشد، و جایش خوب باشد، از گریه کردن و اظهار ناراحتى آن ها ناراحت گردد. در روایت آمده است که: «مؤمن و کافر، فردا از تأخیر مرگ حسرت مى خورند و آرزو مى کنند که اى کاش زودتر مرده بودم! مؤمن براى این که زودتر به مقامات و تنعم برسد، و کافر براى تخفیف در عذاب به واسطه ى کمى عمرش.»
1. ر.ک: مستدرک الوسائل، ج 12، ص 173؛ بحارالانوار، ج 75، ص 453؛ عدّة الداعى، ص 179؛ عوالى اللّئالى، ج 4، ص 61.
2. نهج البلاغه، ص 462 و 546؛ بحارالانوار، ج 33، ص 498؛ ج 70، ص 81 و 135؛ ج 74، ص 422؛ ج 75، ص 13 و 84.
3. خلوت ظاهرى و عدم حضور افراد گریه کننده در کنار محتضر و نیز خلوت و توجّه باطنى به حضرت حقّ سبحانه.
4. ر.ک: وسائل الشیعة، ج 2، ص 454؛ مستدرک الوسائل، ج 2، ص 121.